Kώστας Zουράρις
ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗΕίμαι υπερήφανος που γεννήθηκα Σέρβος
«...κάθε Σέρβος που σκοτώνεται ή ακρωτηριάζεται, είναι ένα Ελληνόπουλο που,
αμέριμνο ακόμη, μπορεί να λέει _πάμε πλατεία;_, αντί να λέει _πάμε
Βοσνία;_, _πάμε Κηρύνεια;_...»
Κρασί δεν είναι, αδέρφια, η λευτεριά
μήτε γλυκιά γυναίκα
μήτε και βιός μέσ? στα κελάρια σας
μήτε και γιός στην κούνια
έρμο τραγούδι ?ναι ακατάδεχτο
και σβήνει στον αγέρα!
Νίκος Καζαντζάκης
THN λιγόστιγμη εικόνα, μας την έδειξε η τηλεόραση. Και σφίχτηκε αμέσως η
καρδιά μας, γροθιά μας έδωσε στα καταναλωτικά αχαμνά μας, η αγιογραφία: μια
κακοφωτισμένη αίθουσα, κάπου στο πουθενά, μια αποθήκη. Καθισμένοι κι όρθιοι
άντρες χαραγμένοι, νηφάλιοι, άγριοι ευγενείς: ευάγριοι αριστοκράτες. Ακούν,
προσεκτικοί και ήρεμοι. Ήρεμοι ανήμεροι. Χειροκροτούν. Τα σωστά και τα
συνετά που τους λένε οι δικοί τους: ο Τότσις όλων των Σέρβων, ο Μιλόσεβιτς
όλων των πολεμοχαρών τους, ο δικός τους ο Μητσοτάκης όλων των Πανορθοδόξων.
Ξανά χειροκροτούν, σβυσμένοι εκεί στο σκιόφως που φωτίζει τα άγρια λημέρια
της μοναξιάς τους. Κι ένα φως ανάμεσα στις σκιές τους: ένα ράσο. O μοναχός
Σαμουήλ; O ηγούμενος Γαβριήλ;
Οι Σέρβοι είναι μέσα σ? αυτό το κουρελο-κοινοβούλιό τους, προσηνείς προς τα
συνετά ηνία που τους προτείνουν οι δικοί τους, στο όνομα της πείρας και της
σύνεσης. Ακούν και χειροκροτούν την σωφροσύνη: ναι, δεν πρέπει πια. Φτάνει
η αυτοκτονία. Γιατί όχι μια ηπία ειλωτεία; Είναι πιο σωστό να ζήτε
κυκλωμένοι παρά να ψοφάτε βομβαρδισμένοι... Μια έντιμη ομηρία είναι
καλύτερη από μια ζωή εν τάφω.
Τα βλέπαμε κι ακούγαμε τα συγκρατημένης αισιοδοξίας σχόλια. Ναι, θα
πρυτανεύσει η λογική, οι Σέρβοι της Βοσνίας, δεν θα γίνουν οι ιδανικοί
αυτόχειρες του Σερβικού ολοκαυτώματος. Θα ξαναγίνουν αξιοπρεπείς μέτοχοι
της πολυεθνικής των πολιτισμένων, γιατί αλλιώς οι πεπολιτισμένοι θα τους
ξεκοιλιάσουν όλους, γυναίκες, παιδιά, νεογνά, όπως έκαναν παντού και ξανά.
Το είπε, άλλωστε ο πεπολιτισμένος Βέρνερ, του Νάτο: οι Σέρβοι «θα
πληρώσουν», προφανώς τα απλήρωτα, που οφείλουν ακόμη οι Γερμανοί στην
Ελλάδα, την Σερβία και στην Τράπεζα της Ελλάδος. Κι εμείς είχαμε σφιγμένα
τα στομάχια και νηφάλια την περηφάνεια, όσο βλέπαμε στην τηλεόραση την
πτωτική τούτη αγιογραφία με τους κουρελήδες Σέρβους να σέβονται
χειροκροτώντας την αδελφική συμπαράσταση. Ναι, ευχαριστούσαν οι κυνηγημένοι
και συκοφαντημένοι αλήτες την αμήχανη παρουσία των αδελφών τους. H Διεθνής
των καθωσπρέπει, ετοιμάζει ήδη τις αεροπλανοφόρους σαρκοφάγους, οπλίζει
τους Κροάτες και τροφοδοτεί με πυρ και μίσος τους μουσουλμάνους γενίτσαρους
του Σερβικού Γένους.
Όλα αυτά τα γνώριζαν σ? εκείνη την αποθήκη οι κουρελήδες Σέρβοι της
Βοσνίας, για όλα ευχαριστούσαν κι εμείς, ήρεμοι απεγνωσμένοι, γνωρίζαμε
ήδη: διότι το έργο αυτό το είχαμε ξαναδεί. Το Εκούσιον Πάθος των
τυχοδιωκτών της «διεθνούς νομιμότητας», το είχαμε ξαναψηλαφήσει: εκεί, στο
Μεσολόγγι, πάλι εκεί στο Αρκάδι. Εκεί τότε, οι Σέρβοι Εμμανουήλ Αναγνώστου
B. Σκουλάς, Κωστής Γιαμπουδάκης και ηγούμενος Γαβριήλ, αυτο-ανατινάζοντας
το Αρκάδι (9/21 Νοεμβρίου 1866), απελευθέρωναν οριστικά το Βελιγράδι από
τον Τουρκικό ζυγό. Και τον εαυτό τους από την ξεφτίλα: ελεύθεροι
κονιορτοποιημένοι.
Ποιός, αλήθεια, από τους Ευρωλιγούρηδες, τύπου «ανήκομεν εις την Δύσιν» και
«πάμε Μέγαρο;... με Λακόστ και γιορντάνια», γνωρίζει ότι οι Τούρκοι, εξ
αιτίας της Κρητικής Επανάστασης και του ολοκαυτώματος στο Αρκάδι,
αναγκάστηκαν να αποσύρουν την τελευταία φρουρά που διατηρούσαν στην Σερβία,
μέσα στο Βελιγράδι; (Βλέπε: Διον. Κοκκίνου: Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος,
τομ. B', σελ. 647, εκδ. Μέλισσα).
Αρκάδι - Βελιγράδι: η ορθόδοξη αγαπητική εφαρμογή των ατοπικών
αλληλεπιδράσεων της θεωρίας του Ελληνορθοδόξου Χάους... Με την θυσία των
Κρητικών, τότε, αποκτούσε ελεύθερη πρωτεύουσα η Σερβία, χωρίς ν? ανοίξει
ρουθούνι Σέρβου, τότε... Με το ολοκαύτωμα των Σέρβων, σήμερα, δεν
βρίσκονται στην πρώτη γραμμή σφαγής από το Τουρκικό τόξο και την δυτική
συμπαιγνία, τα Ελληνόπουλα, ακόμη... Ατοπικές αλληλεπιδράσεις, αμετακίνητες
συγκλίσεις... «Είμαι Σέρβος, το καυχώμαι, ξέρω την καταγωγήν μου...»... και
την αθλίαν μου μοίραν... την ελληνική...
Σερβία, αγάπη μου, τόσο μακρυά από τον Θεό και τόσο κοντά στο NATO...
Ξαναβλέπω συγκλονισμένος, μια άλλη εικόνα, πριν από ένα μήνα, από το Κανάλι
29: Δίνει συνέντευξη στον Έλληνα δημοσιογράφο ο Κάραζιτς και τον ακούω να
λέει τα ευχύμως ανήκουστα: «Παντού, στον OHE, στην Γενεύη, στα ραδιοοπτικά
δυτικά μέσα, με εκβιάζουν και μου λένε: Τί περιμένετε; Γιατί δεν
παραδίδεστε; Είστε οι αποδιοπομπαίοι του πλανήτη. Παραδοθείτε!»
Κι εγώ τους απαντώ: «Λάθος. Δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε μαζί μας τον Θεό και
τους Έλληνες...»
Κάραζιτς, λέω, δεν είναι δυνατόν! Όσο και να είσαι ο απόβλητος των δυτικών
«μίντια», όσο και αλήτη να σε ανεβάζουν κι αιμορουφήχτρα να σε κατεβάζουν,
όσο κι αν ο πνιγμένος απ? τα μαλλιά του να πιάνεται, Κάραζιτς, βδέλυγμα
αιμοσταγές και ομοίωμα της βδέλλας σωματοψυχής μου, Κάραζιτς, φονιά μου
αδικημένε, δεν γίνεται, θεόδοτος εσύ λαμπηδών της τύφλας μου, να λες
τέτοια, τέτοια αναρχοφωτόμυστα, και να με ξαναστήνεις αναστημένο, εκεί που
έπρεπε να είμαι!
Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο, έστω και
τσουβαλιασμένοι, που να πιστεύουν σ? εμάς;
Σ? εμάς τους Έλληνες, τους ξεφτίληδες, που διαπραγματευόμαστε τις πολλές,
Ανω-Κάτω Μακεδονίες, super Nova - υπερκαινοφανείς Φιλίες με τους Τούρκους
οιηματίες, που φαιδρύνουμε το ακατανόμαστόν μας, με το Λύκειο «Τζελάλ
Μπαγιάρ» στην Κομοτηνή, δηλαδή με τον σφαγέα των Ποντίων ομογαλάκτων μας;
Είναι δυνατόν, αδελφέ μου «σφαγέα» Κάραζιτς, εσείς οι σύγχρονοι θεοειδείς,
εσείς οι Σέρβοι που κατεβάζετε τον ουρανό στα μέτρα σας και σας φοβάται η
αστραπή, είναι δυνατόν να παίρνετε θάρρος, επειδή υπάρχουμε εμείς οι
Έλληνες; Χωρίς να κάνουμε τίποτε, ή σχεδόν τίποτε, απλώς επειδή υπάρχουμε;
Ποιοί; Εμείς οι σημερινοί Έλληνες, «με τ? αρχαία αγάλματα και τη σύγχρονη
θλίψη», που αντιπαραθέτουμε απέναντι στο Τουρκικό τόξο, το ρωμαλέως ρικνόν
τόξο «Ανδριανόπουλος - Σημίτης - Παπαγιαννάκης», προδιαγραφών σοφτ - λοφτ -
και πάμε μέγαρο;...
Κι όμως, κι όμως...
Ξαναβλέπω την ξεπεσμένη αγιογραφία, όπου ιστορείται η χωματερή των Σέρβων
κουρελήδων: η αποθήκη, σ? ένα βουνό συφοριασμένο, χιόνια βρώμικα, βλέμματα
χαλασμένα από την βρώμα, σκόρπια κόκκαλα πάνω σε ανοιχτές πληγές πτωμάτων:
ολομέλεια λιγδιασμένης «βουλής» των ψωριαρέων και των κυνηγημένων: Δεν
είναι Μάαστριχτ... Δεν κάθωνται σε καρέκλες, με πλευρική στήριξη Λουϊ κενζ.
Οι Σέρβοι, σφιγμένοι εκεί ο ένας μέσα στην απόγνωση του άλλου, ο παπάς τους
παρών, σταυρωμένος, η πληγή στο πλευρό ανοιχτή, το όξος και η χολή η
δυτική, εκεί...
Κι εκεί, στην πρώτη γραμμή, σφιγμένοι, ελεεινοί και αξιοθρήνητοι, «ώμο με
ώμο», αξεδιάλυτα μαζί, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι Τόσιτς, Μιλόσεβιτς κι ο
δικός τους, ναι ο δικός μας Μητσοτάκης, σφιγμένοι, ο ένας για να ζεσταίνει
τα φοβισμένα χνώτα του άλλου, οι ρακένδυτοι Σέρβοι κι ο πλούσιος Έλληνας,
άθικτος αυτός, ναι, όλοι μαζί ακροθίγονται, ακουμπιούνται, σαρκικά
αλληλοπεριχωρούνται!
Ναι! Το αυτονόητο ξανάρθε, επειδή οι Γερμανοί ξανάρχονται, ναι, επιστρέφει
ο καθ? ημάς ορθός λόγος επειδή οι Φράγκοι του Νάτο κι οι Τούρκοι νάτοι,
ξαναχτυπούν!
Νενίκηκά σε Μάαστριχτ!
Το αυτονόητο επιστρέφει, το φυσικό μας, τώρα, μας στέφει!
Είδαμε, σ? αυτήν την ξεπεσμένη αγιογραφία της χωματερής, ποιοί στ? αλήθεια
είμαστε.
Δεν ανήκομεν εις την Δύσιν, όπως παραληρούν οι εν μειονεξία
αστο-διανοούμενοι «προοδευτικοί». Δεν είμαστε «Ευρωπαίοι», όπως ψελλίζουν
δουλοφρόνως οι ευρωλιγούρηδες. Εμείς γεννήσαμε την Ευρώπη, αλλά είμαστε «η
καθ? ημάς Ανατολή». Εμάς αποκαλούν όλοι οι ορθόδοξοι, μάνα και μητέρα
Εκκλησία... H διαχωριστική γραμμή του αριστοκρατικού μας Γένους βρίσκεται
εκεί όπου ενώνεται εις βάρος μας, η δυτική πλουτοκρατική απληστία με την
τουρκική θηριωδία. Εκεί βρισκόμαστε εμείς, «όλοι μαζί», βαλκάνιοι και
ορθόδοξοι απανταχού, Σλαυο-ρώσοι κι εμείς ανάδελφον Γένος, όλοι αδέλφια,
συγκληρονόμοι της πανορθόδοξης αυτοκρατορίας, που μίσησαν οι Δυτικοί κι
αποτέλειωσαν οι Τούρκοι.
Εμείς οι Έλληνες, έχουμε απλώς το «πρωτεύθυνον», όπως πρωτεύθυνον είναι το
Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως. Πρώτοι στις ευθύνες,
τελευταίοι στα προνόμια, όπως μας το επιβάλλει, άλλωστε, η λέξη μας:
πρωτεύθυνοι.
Όχι πρωτολήσταρχοι και δουλέμποροι όπως οι Δυτικοί και οι Τούρκοι. Εμείς
δεν επιβάλλαμε ποτέ την ελληνική γλώσσα αναγκαστικά, όπως οι Αγγλο-Γάλλοι.
Εμείς δεν επιβάλλαμε ποτέ την υποχρεωτική μονοκαλλιέργεια τσαγιού και
βαμβακιού, όπως οι Αγγλοι στην Αίγυπτο και την Ινδία, με αποτέλεσμα να
μεταβληθούν οι δύο αυτές πλουσιώτερες, επί αιώνες, χώρες του πλανήτη, στα
σημερινά ρακένδυτα εκτρώματα, για να πλουτίζει το City. Αλλο Citizen Kane
κι άλλο Πολίτης των Αθηνών, Κωσταντινου-πολίτης.
Εμείς εκχριστιανίσαμε στην γλώσσα των σκλάβων-σλαύων, εμείς δημιουργήσαμε
σλαυικό αλφάβητο, στείλαμε Αγίους, Κύριλλο και Μεθόδιο, αγιογράφο Θεοφάνη,
κάναμε συλλείτουργα, δεν στείλαμε κανονιοφόρους και δουλεμπόρους.
Για μας οι βάρβαροι ήταν πάντοτε, το υπέρ τον λόγον άρρητον, δηλαδή μια
ψηλάφηση της Δόξας (εικόνας) του Θεού, κι όχι πρώτη ύλη για την εγχώριά μας
σαπωνοποιϊα. «Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπων του θανάτου το
ξένον...», ικετεύουμε, για να κλάψουμε μαζί του...
Γι? αυτό, γύρω μας, οι της ημετέρας Διακονίας μετέχοντες, μας νοιώθουν
αδελφούς, έστω λιπόψυχους, μάνα, έστω ξεπεσμένη και Μήτρα πάντα ολοζώντανη.
Αυτή είναι η θέση μας, αυτή είναι η λάμψη μας κι αυτή η πρωτιά μας:
διάκονοι έσχατοι.
Γι? αυτό ξεκίνησε η «ελληνική» επανάσταση στην Ρουμανία! Με τον... Ρώσο
αξιωματικό Υψηλάντη και την δυτικογενή (!) Φιλική Εταιρεία: χωρίς
εθνοφυλετισμό, χωρίς ελληνοπρεπή ρατσισμό, αλλά πάντα αυτός ο
ελληνορθόδοξος αχταρμάς, αυτό το, για μας τους Ελληνορωμιούς, πρωτεύθυνον
συναμφότερον: όλοι μαζί, με τις διαφορές μας, μέχρι την διαχωριστική γραμμή
που χωρίζει, μέχρι να τους ενώσει ίσως, κάποτε, όλους τους λαούς της
ορθοδόξου αυτοκρατορίας, στα Ουράλια του Πόντου και την Κύπρο στην Βοσνία,
διαχωριστική γραμμή που μας χωρίζει, λέγω, (μέχρι κάποτε να μας ενώσει) από
τους Δυτικούς και τους Τούρκους: αυτοί είμαστε, οι εμείς.
Γι? αυτό οι Σέρβοι αγωνίζονται σήμερα για μας. Οι Σέρβοι σήμερα
αναχαιτίζουν το Τουρκικό τόξο και γι? αυτό τους σκοτώνουν τα δυτικά βέλη
των Κροατο-μουσουλμάνων.
«...δέκα αιώνες μαύροι διά τον δούλον, τον εξορισθέντα μαχητήν, τον
προγεγραμμένον ήρωα, τον πεινώντα ευπατρίδην...», έγραφε η επαναστατική
προκήρυξη του Γ. Κορκίδου, αρχηγού του ανατολικού τμήματος Σελίνου, στην
Κρήτη, τον Φεβρουάριο του 1878 (όπ. παρ. σελ. 661).
Αυτοί οι πεινώντες ευπατρίδες Σέρβοι, βγάζουν το φίδι απ? την τρύπα,
σήμερα, για πάρτη μας. Σφίγγεται η σωματοψυχή μου, αλλά έτσι είναι: κάθε
Σέρβος που σκοτώνεται ή ακρωτηριάζεται, είναι ένα Ελληνόπουλο που, αμέριμνο
ακόμη, μπορεί να λέει «πάμε πλατεία;», αντί να λέει «πάμε Βοσνία;», «πάμε
Κηρύνεια;»...
Οι Σέρβοι είναι σήμερα Έλληνες, όσο οι Έλληνες ρεύονται ακόμη κοψίδια από
υποκλοπές και πάνε Μέγαρο αντί να κλαίνε Βούκοβο.
Οι Σέρβοι αψηφούν σήμερα, για μας, αψήφιστα κι αγέρωχα τον OHE, όπως εμείς,
τότε, στα 1821, ωραίοι σαν Έλληνες, αψηφήσαμε εκεί στο Λέιμπαχ (ναι, ναι,
απίστευτο, αλλά είναι η Λιουμπλιάνα!), το 1821, την «Ιερά Συμμαχία» των
αιωνίων ανιέρων Δυτικών, που μας επέβαλλε να σεβαστούμε την «διεθνή
νομιμότητα», δηλαδή το δόγμα «της ακεραιότητος της Οθωμανικής Δυναστείας»
και μας επέτρεπε να φυτοζωούμε ως ψοφίμια, για να κάνει το εμπόριο της
ανενόχλητη η Αγγλία, στην δική μας Ανατολική Μεσόγειο.
Εμείς τότε, τσακίσαμε τα κόκκαλα της Ιερής Συμμαχίας.
Και μας τσακίσανε. Το συναμφότερον.
Οι Σέρβοι σήμερα, τσακίζουνε καθημερινά την πετρελαϊκή χαμέρπεια των
Δυτικών. Κι αυτοί καθημερινά τους τσακίζουνε. Το συναμφότερον. Τί να γίνει;
Αυτή είναι η ελεύθερη επιλογή που ανήκει πάντοτε στον «πεινώντα
ευπατρίδην»: άλλο «Ακάθιστος», κι άλλο καθιστικό με ζάπινγκ...
Εμείς, τότε, στην «Ιεράν Συμμαχίαν» απαντήσαμε με το Μεσολόγγι και το
Αρκάδι. Οι Σέρβοι, σήμερα, στον ιερό OHE και στο ιερό NATO, απαντούν με το
Πάλε.
Πάλε με χρόνους, με καιρούς, πάλε οι δικοί μας, θάναι...
Στην διαρκή ομηρία που τους επιβάλλει η Δυτική τάξη πραγμάτων, οι Σέρβοι,
για μας, απαντούν με την ζωήν εν τάφω: «ουδέ ζην ηξίουν, ει μετ? ελευθερίας
έξεσται τούτο ποιείν», τους δίδαξε ο Δημοσθένης τους. H ζωή αξίζει μόνον
όταν μπορείς, προσκυνώντας όπως στο Πάλε, τον Δικέφαλο αετό, να την
θυσιάζεις μετ? ελευθερίας. Πάλε και Πάλε. Σερβία μου, «Ύπαγε, τέλος,
πολυστένακτος Κόρη, ν? αναπαυθής επί των κόλπων εκείνης, υπέρ ης έχυσας
σταγόνα προς σταγόνα το πολύτιμον της μεγάλης καρδίας σου αίμα», επί των
κόλπων της Πλατυτέρας των Ουρανών...
«έρμο τραγούδι ?ναι ακατάδεχτο,
η λευτεριά
και σβήνει στον αγέρα!»
Σέρβοι, αέρα!._Κ.Ζ.